Dula Piñeiro

    Escoita meu amigiño, mira as nubes chorar,  co seu repenique contan , os contos que as fan chorar .      Este é o noso.mundo  nacimos en este val  está cheo de regátos  que  discurren hacia o mar.       O mar é a nosa vida , e vámonos a aprobeitar    aprobeitar a sua riqueza  a que nos fai disfrutar.    Mirao ,mira como brilla,  parece relampaguear  o sol dalle a sua luz ,  que refleja o bailar o vento arrola as olas O vento fainas bailar  mentras a luna espera,  querendose reflejar  no mar que é o seu espello   no mar que está a brillar.

O  ADEUS     Ahí estaba eu, estaba escondida  ,miraba e miraba  ,se tí te movías.      Si sí xa pasara  , mais no no creía,  non podía pensar  ,que non volverías.       Por eso miraba,  e miraba  un día , a ver si acaso ,  se tí  te movías.     Sei que te marchastes  ,fusteste ese día , ese triste día  que tí xa morrias.      Estaba o teu lado  ,pensando ,agarradiña  ,chorando contigo  ,pa que  non  sufriras.       A doutora dixo , así está tranquila,  estase marchando,  vaise neste día.     Non podía creelo , eu no concebía,  seguir nesta vida  ,sen a tua compañía.         Déstesnos a paz , ,déstesnos a vida , , e agora aquí,  nos dás a tristeza,  da tua partida.         @dulapineiro 

      A  nosa casa chegaba, cargadiña coa cesta, na sua cabeza erguida, pa que dela non caese, aquela  patela de mimbre de mimbre  chea de peixe.     Chegaba  a casa cediño, non fose que xa hubese, nesta nosa casa peixe, antes de que ela viñese.    Traía do mais barato, ainda que  ninguén quixese,  a aquela  pobre muller, nos  tiñamos  que axudala porque ela así  o merece.      As veces xa nin diñeiro, ela  non quería cobrar, nos dabámoslle  patatas  para ela cociñar.   

   Ahora mismo  neste intre, quería darme a conocer  sonche   unha aventureira a punto de aparecer.      A aventura e grande  teño que reconocer paso de mariscadora  a cuentista por doquier.      Conto contos de antes, contos de ahora tamen  contos da miña vila, que rebusco pa saber..   As veces vou polas nubes  outras polo areal e en case todas enseño o encanto do meu mar.   Vivo neste mundo e del, non quero marchar gusto de vivilo tanto e volo quero ensinar.   O mar e agarimoso, da vida pa traballar mais non te esquemas nunca  que te pode lastimar.     Ven pausadiño pa área acariñaa con amor  contándole amodiño todo o que bule arredor.    Sube sube coa lua, baixa baixa con fulgor, paseando pola área  contandolle o seu amor.     De pronto aparece o vento ese zoa sen parar,  azota e azota a agua que adebece por marchar.   Vai correndiño pa rriba e ali quere parar pero o vento puxa tanto que mais parriba o fai saltar.     Arrastra cousas dos fondos que ali non deben estar, e

Padrenuestro pequeniño  levame por bo  camiño , ala  a fun  ala  irei, tres Marías encontréi   preguntando  por jesús   e Jesús está na cruz  e na cruz e no altar  ,cos pesiños a sangrar  esperando a Magdalena  que llos veña  a   limpiar .    Magdalena no mos limpies  que mos podes lastimar , estas son as   cinco llagas    que  por vos ei  de pasar  pequeniños e grandiños a todos ei  de axudar  anque teñan más pecados , que areas ahi  no  mar.

       Vou a comenzar un blog,  quero darme conocer  teño algo que enseñar,  teño moito que aprender.    En el quero compartir  historias que me contaron, e quixera recoller  as lendas do pasado.     Si ainda tendes a sorte,  de  contar con os abos, preguntadelle de antes , e compartideo con nos.     Quero decir ante todos  GRACIAS por  estar ahí,  vendo todas as historias   que eu contarei aquí.